“Wanneer voel jij je thuis?” vroeg een vriendin me in een brief.
Ik vond dat een prachtige vraag en had er al een diepzinnig antwoord op gesponnen. Maar toen fietste ik een paar dagen later langs de dorpsschool waar mijn dochter naar school gaat en er een veel korter antwoord op me lag te wachten. Wanneer ik daar langsfiets, gebeurt het immers vaak dat ik, zoals ook die keer, kinderstemmetjes over de speelplaats hoor schreeuwen: “La mamá de Elena!” Soms hou ik het dan bij zwaaien vanaf mijn fiets, maar vaak wordt het ook remmen en afstappen, omdat een paar snelle scholiertjes mijn dochter al zijn gaan halen. En dan sla ik aan het schoolhek even een praatje met mijn dochter en een paar nieuwsgierige klasgenootjes.
Dus dat is het kortste antwoord: wanneer voel ik me thuis?
Als ik langs de dorpsschool fiets en “¡La mamá de Elena!” hoor roepen.
Kattebelletjes 
Zó fijn!
Ik weet wat je bedoelt. Fijn toch?
Ja, echt zalig 🙂
Lieve hemel! Hoe eenvoudig mooi kan het leven zijn…
🙂
Onbetaalbaar
Fantastisch toch.
Heerlijk! En het ontroert me ook.
🙂 ❤
Dat is mooi verwoord. Gelukkig is de mens die ook onderweg thuis is.
En ook dat is mooi verwoord 🙂
Mooi
Ik zie het zo voor me…
🙂
Jaaa, mooi zo welkom, zo thuis
Ontroerend mooie gedachte!
Sprankelende gedachte, Kathleen! Thuis is, waar liefde je hart vult.
❤
Ja mooi!
Wat mooi, en fijn!
Kan ik inkomen 😀