Het gaat hier de laatste tijd niet zo goed.
Op emotioneel vlak is het momenteel erg zwaar, en het coronadebat met zijn repercussies op sociale interactie en zijn patstelling aan hypothesen helpt daar natuurlijk niet bij.
Dit weekend is het de bedoeling dat we met z´n drietjes samen met twee andere gezinnen drie dagen en twee nachten op uitstap gaan, maar ik heb geen zin om mee te gaan. Ik ben bang dat het op een gegeven moment tot een discussie zal komen, en dat ik niet de reserve zal hebben daarmee om te gaan. Wat ook niet helpt, is dat een van de vrienden die meegaat gisteren tegen me gezegd heeft dat als ik niet akkoord ben met hoe het er hier aan toe gaat, dat ik dan maar terug moet gaan naar mijn eigen land (terwijl ze niet eens weet hoe het er ondertussen aan toe gaat in mijn eigen land) (en daarbij ook volledig voorbijgaat aan het feit dat ik het had over wat er in Europa gebeurt, niet specifiek in Spanje).
Ik weet dat ze het niet slecht met me voorheeft, en dat ze de impact van wat ze zei niet beseft. Maar het deed zo´n pijn.
Erg goed had ik er niet van geslapen, dus ik was niet bepaald in een opgewekte stemming toen ik vanmorgen met hond en dochter aan de schoolpoort kwam. Daar zag ik de vriend aan wiens dochter de mijne gevraagd had of ze dit weekend op haar hamster wilde passen. Dus ik vertelde die vriend dat er waarschijnlijk niet op de hamster gepast moest worden, omdat ik zou thuisblijven. Want ik voelde me niet lekker en had rust nodig. Hij keek me onderzoekend aan en zei: “Zullen we dan dit weekend afspreken en wat bijpraten tijdens een wandeling ofzo?”
Bestaat er een krachtiger medicijn tegen somberheid dan iemand die tegen je zegt: ik wil een wandeling met jou maken en wat praten?
Toen ik naar huis liep, kreeg ik er nog een booster achteraan. Een vrouw vroeg me hoe oud mijn hond was en zei dat ze ook een Border Collie had. Voor ik het wist, hadden we telefoonnummers uitgewisseld en elkaar beloofd af te spreken om samen naar de hondenweide te gaan, zodat onze Collies elkaar konden leren kennen.
Dus ja, het gaat hier de laatste tijd niet zo goed. Maar ik weet wat ik nodig heb om erdoor te geraken: buiten komen, wandelen, verbinding maken, praten.
Met die medicijnen lukt het wel.
Kattebelletjes 
Moeilijk voor je Kathleen, mijn reactie – ook al weet ik geen oplossing en zijn we misschien andere standpunten toegedaan – is een toch een poging om verbinding met je te maken en virtueel wat te wandelen.
Je bent een schat ❤
Ik heb de laatste weken zoveel zin om naar Nederland te komen en daar alle Nederlanders en Belgen te bezoeken die ik daar weet wonen…
En dan niks anders doen dan wandelen en praten… En poffertjes eten 😉
Ik bak wekelijks poffertjes voor mijn jongste die er dol op is. Wees welkom ooit.
Ooh, serieus?
Ik vind dat dus ook superlekker. Wij aten dat altijd in Efteling, waar we bijna elk jaar heen gingen.
Ik neem je uitnodiging met veel plezier ter harte 🙂
In deze blog staat mijn recept, Je kunt ze ook als pannenkoeken bakken alvast. https://djaktief.wordpress.com/2017/12/21/uit-de-keuken-van-dorothe-22-alle-recepten-van-2017/
Heerlijk, dank je wel!
En ja ik ben serieus.
Met het vooruitzicht op twee walk&talks en poffertjes gaat het al een stuk beter, toch? Ik ben vooral blij dat je niet tegen je zin weggaat. Sterkte hoor.
Ja, dat vond ik wel een moeilijke om te beslissen. Maar ik kon me ook beroepen op de ervaring van de vorige keer dat we samen weg zijn geweest, en dan zag ik toch wel duidelijk dat dit niet het goede moment is. Bovendien geeft me dat de kans een paar dingen af te werken waar ik zin in heb. Dus dit is echt wel een zelfzorg-beslissing.
Bedankt voor je steun 🙂
Mijn hart bloedt als ik dit lees, MAAR… het maakt ook een sprongetje. Je bent namelijk niet alleen. Iedereen zit op zijn tandvlees (die vriendin van jou waarschijnlijk ook, vandaar haar uitval). Ik heb mijn eerste ‘4th wave’-crash vorig weekend gehad. En het kwam ook neer op het feit dat ik al veel te lang thuiszit en frustraties zich ophopen omdat ze geen uitklep meer hebben. Ik heb net als jij verbinding en mensen nodig en behoefte om ‘buiten te komen’.
Ja, dat is het, zo voelt het inderdaad: iedereen zit op zijn tandvlees… En dan heb je natuurlijk veel sneller conflicten. Er zijn ook zoveel dingen die vroeger zo vansprekend waren en die nu helemaal niet meer kunnen of die heel moeilijk gemaakt worden…
Was wel blij te lezen dat jij toch lekker blijft gaan en FB-events organiseert 🙂 Ben benieuwd te lezen hoe het gegaan is!
Ik heb het alweer overleefd en voelde me – hoe belachelijk het ook is – eindelijk weer wat meer mens door uit die trainingsbroek te stappen en wat make-up te gebruiken.
Zalig 🙂
De kleren maken de vrouw!
Ik heb ook geleerd van me elke dag aan te kleden, ook al ben ik thuis en zou ik gerust mijn pyama kunnen aanhouden. Het maakt echt een verschil in hoe je je voelt.
En gisteren zelfs nog eens buitengekomen! Mechelen bezocht, kerstsfeer opgesnoven, ik voel me weer mens! Gaat het met jou wat beter?
Wat fijn 🙂
Ja, ik heb er een heel fijn weekendje met enkel de hond en de hamster en veel telefoongesprekjes met vrienden uit jullie contreien opzitten. Oh, dat heeft me zo opgekikkerd!!
Ik ga er later ook nog wel iets over schrijven, denk ik..
Oei, dat klinkt pijnlijk. “Teruggaan naar je eigen land.” Hoe durft ze. Kun je niet een half dagje met de vrienden meegaan. ‘Wandelen’ en daarna naar huis voor hond en hamster. En tijd voor jezelf. Eten van twee walletjes?!?
Nee, het is te ver rijden… Ik denk dat ze het zelf echt niet doorhad, Ze wil me ook helemaal niet weg gelukkig 😉
Ik heb alvast een paar vrienden in de stad gevraagd of ze dit weekend vrij zijn om even af te spreken, dus ik zal wel een walletje vinden om van te eten 😉
Ik begrijp je goed, ook hoe het virus vaak mensen tegen elkaar opzet. Er komen ruzies van die te vermijden waren, en veel mensen lopen nu op de toppen van de tenen en zeggen de verkeerde dingen.
Ik heb zo’n leuk beeld van 2 koffiedrinkende dames met ‘Sometimes, having coffee with your friend is all the therapie you need’. Maar ik weet niet hoe ik hier een foto kan inplaatsen….
Vervang gerust de koffie door een wandeling.
Jaa, ik zie het zo voor me 🙂 ❤
En dat is zo waar he…
En het zijn inderdaad lastige tijden. Ik heb nog nooit in mijn leven meegemaakt dat ik voelde dat ik zo hard moest oppassen, in eender welke sociale context, om een onderwerp buiten het gesprek te houden…
En dan verdwijnt alle spontaniteit…….
Inderdaad. Dit heeft allemaal een veel grotere impact op ons dan enkel de symptomen van de ziekte.
Toch beetje bang hiervoor naar de toekomst toe….
Ja, ik ook… Daarmee dat ik denk dat het heel belangrijk is dat we nu hard aan de kar trekken o ervoor te zorgen dat ze niet de foute kant opgaat. Gelukkig zie ik veel mensen die daar ook bewust mee bezig zijn. Er is nog hoop!!
Dat vind ik erg jammer voor je, Kathleen. Moedige beslissing ook om thuis te blijven. Doe maar waar je energie van krijgt. En wandelen is altijd een goed idee! Mocht ik in je buurt wonen, ik ging graag een eindje mee. 😉 Take care amiga!
Ja, twee dichters op wandel! Dat klinkt al als een gedicht op zich 🙂
Oooo zo’n ‘boodschap’ zou bij mij ook enorm blijven hangen… meer dan bij de brenger ervan! Ja, een verschil van inzicht in en mening over iets wat zo ingrijpend is in ons leven, dat is moeilijk. Troost jezelf dat een dergelijke opmerking uit gebrek aan diepgang ontstaat, vergeef haar, en besluit voor jezelf en alléén voor jezelf of je meegaat of thuisblijft.
Toevallig heb ik net een post in de maak, over de waarde van contact en verbinding, in deze tijden van pakjes en overvloedig eten. Ik begrijp wat je bedoelt, en ervaar dat net zo…
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Als ik daarginder was ging ik zéker samen wandelen, heerlijk! Veel succes…
Nu ga ik mij op mijn volgende wandeling alle mensen voorstellen die hier zeiden dat ze mee wilden komen wandelen, dus dan ga ik jou in gedachten toch meehebben op de wandeling 🙂
❤
Ik weet wel dat die vriendin het niet zo bedoelde; ze kan erg fel uit de hoek komen, maar eigenlijk heeft ze een peperkoeken hart . Er zijn alleen dagen waarop ik daar minder reserve voor heb, dus da´s het teken dat ik wat moet bijtanken… Ik heb het haar al lang vergeven hoor; ik ben nu zelfs al wat beschaamd dat ik erover geblogd heb 😉 Maar ja, da´s het leven he, als ik mezelf teveel censuur opleg, schrijf ik niets meer.
Ik kijk uit naar je kerstblog!
☺️…wat gezellig!
En: gelukkig maar, dat. Het schrijven is ook een beetje medicijn hè…
Ja! Absoluut.
En boeken lezen.
Dat is ook een Great Escape.
Die reactie moet inderdaad zeer hard aankomen! ‘Moeten teruggaan naar je eigen land’, ik kan me de verscheurdheid voorstellen die je daarbij voelt. Effe zelfzorg Kathleen, da’s inderdaad de allerbeste beslissing die je nu neemt. Wou dat ik nu ook eens kon meewandelen met jou! Als je nog eens naar België komt, gaan we toch echt eens afspreken he? Als we het goed op tijd weten, evt een grote blogmeet met jou als eregast?
Ja, hoe tof zou dat zijn, een blogmeet!
En ik heb op je blog gezien in wat voor mooie omgeving je woont, dus komen wandelen zou ik zeker heel graag doen ❤
En boeken uitwisselen he 😉
Oei oei Kath toch. Heldere analyse maak je, da’s alvast een stap in de goede richting.
Ik ga even spontaan reageren – ik hoop dat dat mag.
1. Niet meegaan op dat weekend: dat vind ik een no-brainer. Enfin, als buitenstaander hé, als ik het zelf voorhad, zou ik ook weer in allerlei bochten draaien. Maar zelfzorg gaat altijd voor, en zeker als het niet goed gaat.
2. Dat van die vriendin? Kan voor mij echt niet. Ik zie in de reacties dat je haar verder fijne karakter benadrukt, en dat geloof ik ook wel graag, maar zo’n gratuite reactie vind ik echt niet kunnen, maakt niet uit dat het moeilijke tijden zijn/ze soms ondoordacht is/… Het is echt niet oké om in lastige situaties op je natuurlijke overwicht te leunen, omdat zij toevallig Spaanse van geboorte is en jij niet, heb jij niet minder recht van spreken hé.
Tot slot: elke keer ik iets lees of hoor over Border Collies moet ik aan jou schitterende blog over het Border Collie-brein denken, het was de eerste die ik hier ooit las en ik vind ‘m nog altijd een van je mooiste. Ik weet natuurlijk niet waar je geest heel concreet mee zit, maar als je piekert, gun ik je een Border Collie-ingeving om eruit te raken…
Je hebt gelijk, die opmerking was inderdaad not done, in geen enkele context. Misschien dat ik haar daar toch een op aan moet spreken, op een moment dat we allebei heel rustig zijn. Ik dnek dat ik ook eens wat meer over migratie moet beginnen schrijven, want migranten worden zonder pardon als tweederangsburgers geklasseerd, maar ik ben wel een migrant in een heel bevoorrechte positie (op Belgen wordt in Soanje niet neergekeken), dus moet ik over dat thema misschien toch mijn stem eens wat meer laten horen.
Ben nu ook wel heel blij dat ik niet meegegaan ben, want ik had het echt nodig van eens alleen te zijn en ononderbroken te werken. heb er echt zoveel deugd van gehad. Voel me echt massaal veel beter. Zo simpel kan het dus zijn!
Oh, en dat Border Collie brein, dat vind ik zo fijn om te horen dat je je de post nog herinnert! Jij hebt er zo ook een he, jij bent zelfs een van de meest wakkere Border Collies die ik ken 🙂 ❤
Waarvan het inzicht over migratie dat je me hier aangereikt hebt, nog maar eens eens bewijs is 😉
Ach, wat een prachtige reactie is me dat! Veel dank voor dat geweldige compliment, ik ben erdoor geraakt.
En ja, een post over immigratie interesseert me! Ik ben geen immigrant in een ander land, wel in het Franstalige onderwijs. Ik heb absoluut geen slechte ervaringen met me als tweederangsburger behandeld te voelen, en dat waardeer ik ook erg aan de school.
Wel veel ervaring met de dagelijkse kleine struggles van niet in je moedertaal kunnen functioneren. De woorden die me tekortschieten, het onbehagen mijn mond open te trekken op vergaderingen omdat mijn accent meteen herkenbaar is, en de vele, vele zaken die ik te lang liggen om aan te kaarten omdat ik de regels van het spel net niet helemaal ken.
Gelukkig ook naast vele andere zaken die ik echt door dit avontuur leerde: je plan leren trekken, de hoofdzaak van de bijzaken onderscheiden, improviseren, bijsturen,..
Dus heel benieuwd naar jouw ervaringen en inzichten rond immigratie, want jij bent echt wel all the way gegaan!
Ja, dat zijn heel goeie voorbeelden die je daar geeft. Niet in je moedertaal kunnen praten in een groep van mensen die allemaal wel in hun moedertaal praten, dat is echt niet vanzelfsprekend. Daar komt enorm veel bij kijken, zeker als daar niet alleen het verschil in taalniveau maar ook een gebrek aan gedeelde culturele achtergrond bij komt kijken. Ik denk bijvoorbeeld aan die keer dat ik met mijn man en een bevriend Spaans koppel op restaurant was, en dat ik het helemaal niet leuk vond. Want het ging over opgroeien in Valencia in de jaren `90, dus die zaten samen te lachen over oude reclamefilmpjes en bekende personen en muziek uit die tijd enzo. Dus daar viel ik volledig buiten. Als daar dan ook nog eens bij komt dat de taal je remt, dan loop je dus tegen veel meer barrières aan dan je tafelgenoten. Dat geeft dus ene heel andere ervaring.
Ik denk zo vaak: als het voor mij al zo lastig was om vanuit een geprivilegieerde positie binnen Europa te migreren, wat moet dat dan in godsnaam zijn voor mensen die op dodelijke tochten doorheen Afrika of het Midden-Oosten zijn getrokken, geweld en miserie hebben meegemaakt, trauma´´ s meeslepen, en dan hier met racisme te maken krijgen, bovendien in een cultuur die compleet anders is. Dat moet toch echt waanzinnig zijn.
Ben nu trouwens “Het opengrenzenmanifest” van Naima Charkaoui aan het lezen -ken jij dat boekje?
De laatste tijd was je heel stil op je weblog, ik moest vaak aan je denken.
Mensen kunnen verdomd wreed zijn voor elkaar. Ik begrijp dat je om discussies te vermijden liever niet op uitstap gaat, ik zou er niet op dezelfde manier op reageren.
Hou je goed, Kathleen!
Merci mijnheer Pannenkoek!
Ja, het was hier wat moeilijk en dan is er geen energie over om te schrijven. Geen energie om boeken uit te lezen, om vertalingen te maken, geen inspiratie ook. Nu voel ik dat dat allemaal terugkomt. Zo wat tijd op mezelf, wat rust en stilte, dat doet mijn brein echt goed. Het geeft wel moed te merken dat het evenwicht zich dan eigenlijk erg snel herstelt.
Dus ik zou best een manier vinden om wat meer van die momenten in te passen in mijn weken, maar dat is praktisch natuurlijk niet altijd haalbaar. Maar soit, we kunnen maar proberen he!
Vind het ook wel een fijn gevoel dat het anderen opvalt als ik uitval. Iets van geborgenheid, van deel uitmaken van een gemeenschap. Zoiets.
Ik ga trouwens ook nog eens bij jou lezen nu, want dat is er de afgelopen tijd ook wat overgeschoten.
Het is absoluut geen schande om eens een minder momentje te hebben, integendeel. Dan is ‘forceren’ geen oplossing, eerder rustig terug tot jezelf komen (wat je nu ook doet/hebt gedaan).
Pingback: Vriendin – Kattebelletjes
Zal ik – virtueel – een eindje meelopen, de hond (nee, geen border colli) uitlaten?
Je bent altijd welkom om virtueel te komen meelopen! En in real life mag trouwens ook 🙂