Wat we niet zien

Wie hier al een tijdje meeleest, weet dat ik er nooit een geheim van heb gemaakt dat ik soms te kampen heb met depressie. Dat is een gevaarlijke aandoening die in staat is op zonnige wandelingen tussen bloeiende appelsienbomen het licht genadeloos te doven, en je onaanraakbaar te maken, zelfs voor de mensen die het dichtst bij je staan. Het is de stem die als Voldemort in je hoofd fluistert dat je er beter niet zou zijn, en dat alles wat je doet zinloos is.

Ik geloof die stem al lang niet meer wanneer ze zegt dat de wereld beter af is zonder mijn aanwezigheid. Er zijn teveel mensen die mij graag zien, en me dat te duidelijk hebben laten merken om het niet te geloven. Ik moet ook vaak terugdenken aan mijn eigen woorden, gericht aan een man die tegenover me aan tafel zat in het huis van een vriendin. Een man die zoveel was kwijtgeraakt dat hij eraan dacht zichzelf zijn laatste bezit, zijn leven, te ontnemen. “Want wat voor zin heeft het?” vroeg hij, en ik hoorde mezelf antwoorden: “De zin van het leven is in leven blijven. Want als jij er niet meer bent, verandert alles. Stel je voor wat het voor je ouders en je broers zou betekenen wanneer jij er plots niet meer was.” En ik zag in zijn blik dat hij plots iets zag wat hij daarvoor niet gezien had. De plaats die hij innam in het leven van anderen.

Dat is onze blinde vlek. We hebben vaak geen idee van wat we betekenen voor een ander. Lang geleden hoorde ik dit zinnetje: “Als jij jezelf zou zien zoals ik jou zie, zou je vast niet zo twijfelen aan jezelf.” Hoeveel mensen kennen we waarop dat van toepassing is? Dus daarom is het nodig dat we af en toe tegen elkaar zeggen wat de ander voor ons betekent. Of hoe cool we hen vonden toen we hen voor het eerst zagen. Of hoe iets wat zij ooit voor ons gedaan hebben ons leven heeft veranderd.

Een paar dagen geleden liep ik door de velden, en de zon doofde in mijn hoofd, en ik dacht: wat heeft het allemaal voor zin. Ik ben veertig en ben al vier jaar werkloos. Ik ga nooit een normale job kunnen doen, ik blijf maar ziek worden, ik schrijf al jaren maar wacht nog steeds op antwoorden van uitgeverijen. Ik heb nog steeds geen plaats in de wereld. Wat heeft het in godsnaam allemaal voor zin.

Die namiddag vertelde Joke me dat ze ´s avonds samen met haar vriendin in het Kattebelletjesboekje had zitten lezen, en dat het zo gezellig was geweest, dat ze zo gelachen hadden.

En ´s avonds hoorde ik van Tina dat ze mijn boek (die roman die nu bij uitgeverijen ligt te wachten) had zitten lezen tijdens het kolven op haar werk, en hoe ze met tranen in haar ogen had zitten verderlezen zonder te merken dat ze al uitgekolfd was.

In gedachten zag ik mijn vriendinnen zitten lezen, Joke naast haar lief en Tina in haar kolfkot. Meteen voelde ik weer waar mijn hart zat, en in mijn hoofd ging het licht weer aan.

Nu schrijf ik dit niet om naar complimentjes te vissen. Ik schrijf dit om de boodschap over te brengen dat we meer betekenen in de levens van anderen dan we meestal beseffen. Dat de gevolgen van wat we doen verder strekken dan ons blikveld. Dat we een plaats innemen in het leven van wie ons liefheeft, en dat zonder ons, dat zonder jou alles anders zou zijn.

Dus hierbij ook voor jou: het is al zo lang geleden dat we elkaar nog in het echt hebben gezien. Maar ik ben je niet vergeten. Ik ben dankbaar voor wat je me gegeven hebt. En alles wat we samen meegemaakt hebben, heeft een plek in mijn leven.