Eindelijk de lijven

Er waren vrienden die ik twee jaar lang niet had gezien.

Er waren kleuters die peuters waren toen ik hen voor het laatst zag, en kinderen die ondertussen fameuze scheuten hadden gekregen.

Er waren baby´s die geboren waren en die ik voor het eerst zou bezoeken net die week dat Europa op slot ging en alle reizen afgelast werden.

Er waren vrienden die ik nog nooit in levende lijve gezien had, enkel via schermen.

En toen kwam ik op bezoek. Toen zag ik iedereen in het echt en werden al mijn zintuigen aangesproken.

Ik rook de baby´s en de peuters. (Er bestaat in de hele wereld geen heerlijker parfum -volgens mij is voorlezen uitgevonden om een boekje lang met een kind op schoot te kunnen zitten met je neus in hun haartjes en die geur op te snuiven, recht uit het rijk der eenhoorns, boterbloemen en regenbogen.)

Pampers verversen voelde aan als een voorrecht. Hoe mooi is het dat jouw aanwezigheid voor dat kind gelinkt wordt aan zich weer fris en proper voelen?

Samen eten, nog zoiets. Hetzelfde voedsel proeven, je eigen baksels aan elkaar doorschuiven, elkaars favoriete limonade proeven. Dat kan allemaal niet online.

En dan, de lijven. Plots zag ik mensen in drie dimensies, niet enkel op een scherm. Van sommigen zag ik voor het eerst hun profiel. Twee vrienden waren langer en groter dan ik me voorgesteld had, wat een heel ander beeld gaf. Ik zag hen en dacht: ja, dit klopt. Dit zijn ze echt. Maar niemand kwam me onbekend voor, want de stemmen waren er altijd al geweest. Zodra de mensen die ik online had leren kennen begonnen te praten, vielen alle stukken in elkaar en leek het of we elkaar al jaren kende (wat eigenlijk ook zo was). En bij de vrienden die ik al veel langer ken leek het zoals altijd of de tijd had stilgestaan en pas weer verder begon te lopen op het moment dat we elkaar weerzagen.

We zaten samen op trams en terrassen. Op bankjes voor het station. We wandelden over nachtelijke campings en de oude kasseien van de stad. We verzamelden bloemenzaad. We keken uit het raam. We liepen over heuvels en langs de fietsenmaker. We zaten op de grond omsingeld door bouwstenen en speelgoedpony´s. We plukten kinderen uit zwembaden en van glijbanen. We trokken kaarten met dieren op en dansten op oude dance hits. We praatten en praatten en soms zwegen we omdat gewoon samen zijn al voldoende was.

We pakten elkaar eens goed vast.