Waarom ik mensen zonder smartphone interview? Omdat het nog kan. Omdat er voorlopig nog mensen te vinden zijn die geen smartphone hebben.
Ik wil hier wel even duidelijk maken dat ik niet tégen smartphones ben. Maar ik maak me zorgen om het feit dat het bijna niet meer mogelijk is om in onze moderne maatschappij mee te draaien zonder een smartphone. Zelf kan ik het bijvoorbeeld niet! Ik wil dus graag weten hoe anderen het voor elkaar krijgen. Hopelijk kan ik er iets uit leren om mijn eigen smartphone-gebruik wat te verminderen.
Hieronder kan je het interview lezen met Kleine Atlas van de Werkelijkheid.
Heb je ooit wel een smartphone gehad? Wat heeft je doen besluiten hem weg te doen of niet te vervangen?
Ik heb twee keer een tijdje een smartphone gehad. Eén keer in de zomer van 2019, toen we met de trein naar Centraal-Europa gegaan zijn en onderweg alles wilden regelen. En één keer afgelopen zomer en herfst. Het waren twee ‘krijgertjes’ en aan beide versies scheelde vanalles. De laatste smartphone reageerde niet op een simkaart: je kon dus niet op mobiel internet én je kon er niet mee bellen of sms’en. Wat kon die dan wel, vraag je je misschien af – basicly alles wat een computer kan, maar dan in zakformaat. Dat werkte heel goed voor mij en had ik graag langer gehad, maar die telefoon werd helaas gestolen in de winter.
Wat ik merkte toen ik de eerste keer een smartphone had mét mobiel internet:
Ik trad zelden uit mijn comfortzone.
Ik ontdekte dat Google Maps de wereld heel fragmentarisch toont.
Ik ontdekte dat een smartphone me tot een gretige maar heel passieve internetgebruiker maakt. Het is vooral de bedoeling om te scrollen, niet om veel bij te dragen.
Ik ontdekte ook dat ik ondanks relatief discomfort heel snel naar een smartphone grijp als die er eenmaal is, zelfs als ik thuis ben en ik de laptop op kan starten.
Welke toestellen / diensten/… gebruik je om zaken te doen waarvoor andere mensen een smartphone gebruiken?
Voor het meeste de laptop uiteraard. Als ik weet dat ik ergens wil werken, neem ik die ook echt mee. Het is vooral een kwestie van op voorhand dingen bedenken en uitzoeken. Naar welk restaurant ik wil gaan. Hoe ik moet lopen vanaf de halte. Tickets en passen afdrukken.
En onthouden wat ik onderweg tegenkom. Ik zoek heel graag dingen op, maar dat doe ik achteraf.
Omdat ik mee ben met mijn tijd heb ik Telegram in de desktopapp. Daar zitten enkel mijn lievelingsmensen op.
Ik hoop dat de NMBS nooit het rampzalige besluit neemt om de papieren dienstregeling weg te halen want ik maak er vaak nog gebruik van.
Onderweg in de stad ga ik soms naar de stadskaartjes van Villo kijken als ik een bepaalde straat zoek. Ik had ook lang een abonnement op Villo maar nu niet meer, want er zijn steeds meer stations waar je enkel met een smartphone de fiets kan unlocken.
Ik ben heel blij met fietsknooppunten want dat is een van de laatste dingen die gewoon gemakkelijker zijn om op papier te noteren dan om via een smartphone te volgen. Ik ben ongelooflijk slecht in de weg (zelfs met een smartphone trouwens, wie heeft ooit bedacht om gedesoriënteerde gebruikers op te dragen de route ‘naar het noorden’ te starten?). Dus fietsknooppunten zijn een ware uitkomst voor mij.
En straatnamen – het is heel erg irritant dat ongelooflijk veel straten geen bordjes hebben aan beide zijden van de straat trouwens.
Af en toe vraag ik mensen de weg, maar maak je vooral geen illusies: het is niet omdat je geen smartphone hebt, dat die schroom wegvalt.
Voor bankbetalingen gebruik ik nog altijd zo’n ‘bankkastje’ maar sinds ik een prof in veiligheidstechnologie hoorde verklaren dat hij dat ook nog altijd zo doet, én sinds de tweede smartphone gestolen werd, ben ik zeer blij dat ik mijn betalingen niet aan een app toevertrouw.
Oh, en met mijn fantastische Nokia 3310 – waarover later meer – kan ik zelfs radio luisteren onderweg.
En verder laat ik het gaan. Dat is nu net waarom ik geen smartphone heb.
Welke ongemakken ervaar je doordat je geen smartphone hebt?
Eerlijk gezegd steeds meer. Ik zit op een punt dat ik wekelijks twijfel of ik mezelf niet tegenwerk.
Ik mis het bijvoorbeeld momenteel om goede podcasts te luisteren terwijl ik het huishouden doe. Een draadloze koptelefoon kost letterlijk evenveel als een tweedehands smartphone.
Ik mis het soms ook om onderweg nog een vergadering te kunnen luisteren. Soms moet ik weg en wil ik nog verder volgen. Maar tegelijk vind ik dat ook een non-kwestie. Ik werk genoeg, en het staartje van een vergadering zou het niet mogen maken.
Ik mis het vooral om te doen wat ik wil doen zonder dat ik rekening moet houden met wel of geen internet.
En dan zijn er nog alle gemiste momenten. Vandaag was de tram in vertraging en ik was niet zeker of het opgelost ging worden of dat hij misschien gewoon niet reed. We zijn naar huis gegaan en hebben de film
gemist. Dat zijn stomme momenten, als zo’n dingen te vaak gebeuren, vraag ik me wel af of dit nog de moeite waard is.
Ik maak me geen zorgen dat het leven zonder smartphone binnenkort onmogelijk gaat worden, en zeker de overheid gaat daar wel goed mee om vind ik. Mijn grootste bezorgdheid op dit moment is dat BlueBikes niet meer toegankelijk gaan zijn zonder app, want dat doen ze al met een aantal locaties.
Ik denk dat ik nog één iemand ken zonder smartphone ondertussen, en dat is mijn vader, dus een generatie ouder. Laten we daarom een moment stilte in acht nemen voor Ed Sheeran, het boegbeeld voor de smartphoneloze millenial.
Dat is trouwens wel een recent gegeven, tot voor corona kende ik verschillende mensen zonder. Zoals met de meeste keuzes die wat minder gemiddeld zijn, probeer ik er geen definitieve uitspraken te doen over of ik het altijd zo zal aanpakken. Sterker nog: ik kijk regelmatig of er geen tweedehandse FairPhone te koop is. Liefst een zonder werkende simkaart.
Welke voordelen ervaar je door smartphone-vrij te zijn?
Ondanks alle ongemakken, nog altijd opmerkelijk veel. Als ik buiten ben, ben ik deconnected, elke keer. Zonder smartphone ben je veel sneller nog eens alleen, zoals Suushie dat zo prachtig omschrijft.
Het leukste aan geen smartphone hebben zijn de micro-avonturen die je meemaakt. Ik wijk veel sneller van de routine af.
Hoe reageren anderen op het feit dat je geen smartphone hebt?
Dat is een goede vraag. Het wordt langzaamaan een beetje ongemakkelijk. Nieuwe kennissen begrijpen het niet zo goed, dat ik echt geen WhatsApp heb. Onze babysit is twintig en zij is al helemaal in de war 😊. Ik mis ook steeds meer. Ik denk wel nog altijd dat dat niet zo erg is. Ik wil niet met opzet exclusief doen, maar het is wel zo: wie het de moeite waard vindt me te bereiken, doet wel de inspanning me even een sms’je te sturen of ook op Telegram te komen.
Kattebelletjes 
Ik weet niet of ik nog zonder zou kunnen. Ik bewonder degenen die het wel kunnen. Het is wel zo dat ik in gezelschap of buiten in de natuur geen smartphone zal gebruiken. Er zou een soort etiquette of opvoeding rond smartphone-gebruik moeten komen. Het is asociaal en onbeleefd om te zitten tokkelen op je scherm ipv te socialiseren met de mensen om je heen. Ook moet je jezelf beschermen tegen verslaving aan het schermpje. Het vraagt een dosis zelfdiscipline.
Inderdaad, een smartphone etiquette! Dat is wat er nog ontbreekt.
Ik laat hem tegenwoordig ook vaak bewust thuis wanneer ik de deur uitga. En dan pas merk ik hoe vaak ik er eigenljik naar grijp.
Vooral toen ik Instagram gebruikte, merkte ik hoe vaak ik in mijn omgeving naar “Instagramwaardig” fotomateriaal op zoek ging, en de hele wereld als door een vierkant kadertje bekeek. Sinds november heb ik die app verwijderd, en ik merk dat mijn hersenen dat nu aan het afleren zijn.
En als je met andere mensen bent, is het echt zo´n verademing als niemand met een telefoon bezig is! Maar thuis laat ik me er nogal eens aan vangen. Dus daar heb ik zeker nog een werkpuntje.
In Brasschaat is er recent een restaurant geopend dat korting geeft als je je smartphone in de ‘cell phone cage’ deponeert. Geen slecht idee voor mensen die hun smartphone niet gewoon in hun tas kunnen laten als ze in gezelschap zijn.
Haha, wat een goed idee!
De geïnterviewde heeft vooral geen smartphone door mindere (technische) ervaringen met de vorige en omwille dat die gestolen werd. Te verwachten valt dat die persoon binnen een redelijke termijn weer een exemplaartje op zak heeft :).
Wij rijden thuis met een auto, en niet meer met paard en kar. Reden hiervoor is dat ons paard constant op onze oprit kakte en dat het opruimen ervan nogal een gedoe was. En ook omdat we die kar moesten eten geven. Of was het nu dat paard? Ik weet het niet meer, sorry.
Ik denk dat er bij haar nog wel meer meespeelt dan enkel de mindere ervaringen. Maar het klopt dat een smartphone op zich een technologische vooruitgang is die ons in feite bepaalde dingen makkelijker kan maken. Dus op zich heb ikzelf bijvoorbeeld niets tegen het hebben of gebruiken van een smartphone (ik doe het dus zelf ook). Maar ik vind het wel problematisch dat we zodanig gepusht worden om er één te hebben terwijl dat in feite een keuze zou moeten blijven. Zoals de geïnterviewde bijvoorbeeld aangeeft, kan ze op bepaalde plaatsen geen fiets meer huren zonder smartphone. En dat lijkt mij maar een eerste stap naar een maatschappij waarin alles wat met betalingen te maken heeft via de smartphone gebeurt. Dan heb je geen keuze meer, en dat lijkt me eng. Want het gezondste is volgens mij dat je kan blijven kiezen, dat er alternatieven zijn.
Er zijn hier in mijn dorp trouwens nog altijd een paar mensen die met paard en kar rijden (echt waar!), want het opkuisen van de kak schijnt niet op te wegen tegen de vreugde van het jingle bells gevoel 😉
Fijn dat je dit schrijft! Altijd interessant om een beetje ‘mee te gluren’ bij anderen en sowieso een goede denkoefening: hoe zou het leven zonder smartphone er voor mij uitzien?
Ik zou het experiment eigenlijk graag eens aangaan. Enerzijds denk ik dat het heel makkelijk is. Anderzijds denk ik dat ik sowieso een vorm van online communicatie nodig heb: mijn sociale leven is niet zo lokaal. (Understatement)
Aan de reacties hierboven te zien ben ik niet de enige die zich die vraag stelt.
Wat ik me ook afvroeg: waarom is er geen Nederlands woord voor smartphone?
Wij noemen dat een mobieltje.
Een mobieltje is toch niet noodzakelijk een smartphone? Ook de eerste ‘mobiele’ telefoons zijn mobieltjes maar ze zijn niet ‘smart’.
Er is inderdaad een verschil tussen een mobiele telefoon zonder meer en een smartphone. Misschien moet ik daar ook eens wat over opzoeken en een extra blog over schrijven, want nu is het misschien een beetje verwarrend.
Een Nederlands woord voor smartphone, goede vraag! Ik heb er hier een paar gevonden, maar ik denk niet dat ik ze al ooit heb horen gebruiken: https://www.mijnwoordenboek.nl/synoniem.php?woord=smartphone
Mij lijkt het ook een inetressant experiment. Ik heb op het punt gestaan het te proberen, maar het bleek onmogelijk, zeker nu ik soms interviews op lange afstand doe, en de meeste mensen enkel via whatsapp bereikbaar zijn. Tenzij ik hen via de gewone telefoonlijn zou bellen, maar dat gaat teveel kosten. Hoewel… Misschien moet ik eens kijken of er een tarief is waar dat wel betaalbaar zou zijn…
Ik pleit ook schuldig, kan mijn gsm niet missen. Vroeger toen die nog niet bestond en ik voltijds nachtwerk deed, ben ik met momenten heel eenzaam geweest. Dankzij de smartphone is mijn wereld opengegaan. Maar als ik ‘in compagnie’ ben, kan ik hem een hele dag ‘vergeten’. Werkelijk contact, daar heb ik het allermeest deugd van.
O ja, er zijn zeker heel veel voordelen. Ik heb nu ook veel meer contact met mensen van thuis. Ik loop heel vaak berichtjes in te spreken of te beluisteren terwijl ik met de hond wandel 🙂
Nu ik me eindelijk goed ingewerkt heb in die nieuwe wereld, moet ik terug naar de jaren van vroeger?? Neen toch niet, ik volg graag de evolutie.
Maar ……. Het ergert me verschrikkelijk als mensen met de smartphone aan de hand geplakt in gezelschap het gesprek niet langer volgen, elk berichtje stante mede willen lezen, altijd en eeuwig ter beschikking willen zijn voor hun digitaal publiek.
Het is een handig hulpmiddel, het geeft me ook een vorm van veiligheid, maar mensen moeten weten wanneer het storend of zelfs onbeleefd is om hem boven te halen.
Oh, maar ik bedoel helemaal niet dat we moeten stoppen de smartphone te gebruiken hoor! Ik ga echt eens een extra post moeten schrijven om uit te leggen waar ik me juist zorgen om maak, want ik bedoel helemaal niet dat het beter is om geen smartphone te gebruiken. Het is net voor ontzettend veel dingen een handig hulpmiddel. Maar het grootste probleem vind ik dat het langzamerhand “incontournable” wordt om er een te hebben, en dat we evolueren naar een maatschappij waarin je bepaalde basiszaken niet meer kan doen zonder smartphone (zoals betalingen). Dat lijkt me niet gezond. Voor de rest is het een heel handig instrument, deze kruising tussen een telefoon en een laptop.
Dan denken we er hetzelfde over. Voor oude mensen is het ramp tegenwoordig om nog bij de bank binnen te geraken. Mijn schoonmoeder van 91 klaagt steen en been daarover.
Inderdaad, dat bedoel ik. Het lijt me net slim om nog alternatieven in leven te houden. Enerzijds voor de mensen die moeite hebben met technologie, en anderzijds als “life line” voor wanneer een van die systemen plat valt.
Wat niet ondenkbaar is met technologie.
Ik heb heel lang gewacht om een smartphone te kopen, omdat ik vond dat ik alles op mijn laptop kon doen en ik had een gewone gsm om te bellen en sms’en. Maar op mijn werk waren ze zo streng op ons internetgebruik, we mochten met moeite eens onze persoonlijke mail checken tijdens de middagpauze. Zo ben ik dan toch overstag gegaan om een smartphone te kopen, al was het ook wel omdat we een verre reis gingen maken en ik geen tablet wilde meesleuren om de route op te zoeken enzo. Nu zou ik het eerlijk gezegd heel moeilijk vinden zonder. Ik ben er ook meer vergroeid mee geraakt dan ik op voorhand had gedacht…
Ja, het is echt wel een handig instrument he. En zeker op reis. Dat merk ik ook als we naar België gaan, via de smartphone is het zoveel makkelijker en goedkoper om met anderen te communiceren en coördineren…
Voor de rest is het inderdaad een kwestie van zelf een beetje in de hand houden hoe vaak en waarvoor je hem gebruikt 🙂
Ik hou het ook nog steeds vol zonder smartphone. Zolang het niet nodig is om te overleven en het niet moet van het werk, hou ik het liever simpel. Ik hou niet van machines die kunnen denken.
Jou zou ik daar ook graga oevr interviewen! Had ik je mailadres al? Als je het ziet zitten, mag je me een mailtje sturen: kathleenverbiest@hotmail.com
(Sorry als je me al eens gemaild hebt, ik ben heel slecht met namen…)
Het lijkt me aan de ene kant heerlijk om geen smartphone te hebben!
Aan de andere kant is het soms toch wel heel erg handig (als je trein onverwacht uitvalt en je snel kan vinden op welk perron je moet zijn) en gebruik ik het ook voor de sociale contacten. Zonder kan ik sowieso niet omdat ik op mijn werk überhaupt niet meer kan inloggen zonder smartphone. Dat vind ik wel vervelend, voor heel veel dingen op het werk hebben wij gewoon echt een smartphone nodig.
Ja, dat is het probleem he, dat het voor basisdingen echt onontkoombaar wordt. Dat zou niet mogen, vind ik. want op den duur wordt het hebben van een smartphone met internetverbinding een voorwaarde om bijvoorbeeld aan het werk te kunnen. Maar die dingen kosten allemaal geld, wat voor sommige mensen niet vanzelfsprekende kosten zijn.
Wauw! Wat heerlijk om te lezen dat het kan, al gaat het duidelijk niet vanzelf. Ik probeer er bewust mee om te gaan, wel en heel bewust, in alle rust niet. En na dagen niet merk ik dat ik het niet zo erg mis als ik had bedacht. Kortom; ik ben voor Offline zijn, op zijn moment.
Ja, dat probeer ik ook: wat vaker offline zijn. Ik probeer wat selectiever te zijn met de dingen die ik wil weten en de mensen waar ik van wil horen, en het zoveel mogelijk in real life te doen. Bijvoorbeeld geen berichtje met een vraag sturen naar iemand die ik diezelfde dag nog ga zien ofzo. Eigenlijk lukt dat allemaal wel, maar ik moet er echt bewust mee bezig zijn.
Heel fijn om er bewust mee bezig te zijn, steeds weer opnieuw om dan te ontdekken dat het steeds makkelijker gaat als iets vaker stil staat 😉 En schrijven helpt daarbij enorm.
Het hebben van een smartphone hoeft nog niet te betekenen dat je altijd en overal bereikbaar bent. Je kan het geluid uit zetten zonder triller als je een paar uur met rust gelaten wil worden. Je hoéft niet om de haverklap op internet te gaan kijken. Maar het feit dat je er een bij hebt en dat je zelf iemand kan bereiken in noodgevallen kan handig zijn. Ondervond ik toen ik hoog in de Spaanse Pyreneeën met een dubbele enkelbreuk op een bergpad lag …
Het is inderdaad een heel handig instrument!
Ik heb er alleen een probleem mee dat onze maatschappij in een richting aan het evolueren is waar je beoaalde basiszaken niet meer kan doen zonder smartphone. Waar er vanuit gegaan wordt dat iedereen er een heeft.
Vorig weekend was ik bijvoorbeeld uit eten met vrienden, en daar was geen menukaart meer voorhanden. Je moest een QR-code inscannen. Dat soort dingen, daar word ik dus een beetje onnozel van, want ik wil ook gewoon zonder mijn smartphone uit eten kunnen gaan.
200% gelijk! Ik heb het ook eens voor gehad in een lunch bar. Ik was toen wel alleen, dus ik kon zonder problemen opstaan en weggaan. Ik heb ook gezegd waaróm ik wegging: dat het hele concept me tegen stond omdat ik er op sta als méns bediend te worden en niet als automaat. Ik had nochtans een smartphone bij, maar ik weigerde daarin mee te gaan.
Zo cool dat je op je strepen hebt gestaan! Da´s een sterk signaal dat je daar gegeven hebt, ik volg je helemaal. Zelf kon ik niet weg omdat ik daar met tien elf anderen zat, maar als ik ergens alleen zou zitten en verplicht zou worden een code te scannen, zou ik ook gewoon opstaan en weggaan. Ik vind het echt wel een opuchting dat ik kennelijk niet de enige ben die er zo over denkt, en dat jij er ook echt naar gehandeld hebt.
Uiteindelijk is het zo simpel he, gewoon een paar vellen papier met het menu hebben liggen. En dat het minder hygiënisch zou zijn, daar kiezen we dan toch zelf voor? We zitten trouwens toch allemaal in hetzelfde kommetje nootjes te graaien.
Iets vergelijkbaars had ik ooit voor in Amsterdam. Ierse pub, Nederlandse meid die de bestelling kwam opnemen. In gemarteld Engels. Ik antwoord in het Nederlands (we zijn in Nederland en ik ben Nederlandstalig, toch?) Zij gaat obstinaat door in haar bargoens. OK, als je in eerste instantie een beetje internationaal gericht bent, maar als je hoort dat je klanten in het NL antwoorden? Ik heb nog één poging gewaagd, maar dat werd ‘m niet. Dus: opstaan, plaats vergaan. We zijn toch aan eten geraakt hoor.
En de koppigheid zit er al van kindsbeen in: ik heb in de avondspits eens een groot druk kruispunt in Brussel geblokkeerd omdat een agent obstinaat in het Frans bleef antwoorden …
😀
Zalig!!!
Wat een fijn en prikkelend stuk dit. Dank!
Graag gedaan 🙂