Een paar dagen geleden kregen we post uit Zwitserland. Ik wist wel dat er misschien een kaartje onderweg was, maar het pakje waar de postbode mee kwam aanbellen, heeft me zeer blij verrast. Dit zat erin:
Deze lieve attentie komt van Le Petit Requin, een medeblogster die ik nog nooit in levende lijve ontmoet heb, maar wiens blog ik geregeld lees en naar wiens commentaren op de mijne ik altijd uitkijk. En ik ga dit mooie voorval even gebruiken om het te hebben over dat juweel in blogland waarvan ik niet vermoedde dat het er was toen ik hier begon te schrijven, namelijk de band tussen bloggers. (Een andere titel voor deze post was “Band of Bloggers”, naar Band of Brothers, maar bovenstaande is zachter en daarom gepaster.)
Ik was al jarenlang het stijgende Big brother-gehalte van facebook beu en daarom op zoek naar een alternatief om de band met het thuisland aangespannen te houden. Bovendien wou ik actief met mijn moedertaal bezig blijven, want dat bleek wel nodig (de alarmbel ging af toen ik vijf minuten nodig had om op het woord “regenworm” te komen). Daarom ben ik beginnen bloggen, en het bleek de juiste keuze. Het was een afgebakender, overzichtelijker terrein, waar je nog een beetje achter de schermen kon werken. Ik wist dat ik geen tiende van de facebookvolgers zou bereiken, maar daar zat ik niet zo mee in. Wat ik postte, leek me meer de moeite waard omdat ik meer tijd aan de redactie ervan besteedde terwijl op facebook die tijd vooral opging aan bodemloos naar beneden scrollen langs foto´s van wereldnieuws en restaurantmaaltijden.
Maar dat had ik allemaal wel voorzien.
Wat ik niet had voorspeld, was dat ik hier onbekenden zou tegenkomen in wiens leven ik daadwerkelijk geïnteresseerd zou raken, en wiens opmerkingen me het gevoel zouden geven dat zij dat ook waren in mij. Dat ik zou uitkijken naar de lente in iemands tuin, zou meesnuisteren tussen iemands oude foto´s, of meetuinieren op een berg in Frankrijk, om maar een paar voorbeelden te geven. Dat er achter de blogs door ook gemaild en ontmoet zou worden, en dat die mails en ontmoetingen hartverwarmend zouden zijn. Dat blogcommentaren van beautiful strangers me het gevoel zouden geven dat er een thuis bestaat die eerder taalgebonden dan plaatsgebonden is.
Dat mijn dochter het verhaal van Beertje Paddington zou leren kennen omdat er een lieve landgenote uit Zwitserland aan ons dacht.
Hoe mooi is dat?
Kattebelletjes 
Heel mooi is dat!
Prachtig wat bloggen op gang kan brengen!
Héél mooi en herkenbaar, Kathleen.
Ik zit wél nog op Facebook en consoorten, al voel ik de behoefte om te minderen. Ik zou in ieder geval meer tijd hebben om te schrijven na de dagelijkse ratrace. 😉
Thank you 🙂 Ik begrijp wel dat anderen wel op facebook blijven hoor; niet iedereen zal zo´n scroll-manie ontwikkelen als ik indertijd 😉
Wat lief! Ook het gevoel dat je meegaf, dat expats de band met het thuisland en de moedertaal erg waardevol vinden.
Ja, da´s toch fijn he, dat je mekaar daarin herkent en daardoor toch op een bepaalde manier verbonden bent, ook al woon je in het buitenland (of misschien soms net daarom)
Bloggers zijn een ras apart, jazeker.
Het is inderdaad erg fijn, die blogosfeer, en de mensen die er rondhangen. Altijd fijn wanneer er iemand (nieuw) op je tekstjes reageert
Ik treed Menck bij, een ras apart. Het kan idd zeer mooie dingen voortbrengen, maar het kan ook anders uitdraaien! Mooie ervaring voor jou 😀
Medebloggers worden een soort vriendenkring van mensen waarvan je weet dat je ze allicht nooit persoonlijk zult ontmoeten, maar waarvan je vaak heel wat warmte mag ondervinden.
Heerlijk! Ik hou ook van de medebloggers en fijn om reacties te krijgen en te geven. Leuk wereldje 🙂
En wat een leuke post!!! ❤
Cadeautjes, altijd leuk ! En wat een tof logje.
Dat is inderdaad prachtig! Toen ik met bloggen begon, had ik dit ook niet verwacht.
Via het bloggen anderen leren kennen vind ik prachtig.
Het Facebooken heb ik zonder problemen gestaakt.
Mijn bloggen heeft twee winterslapen doorstaan.
Vrolijke groet,
Misschien zijn sommige blogs eigenlijk stiekem een soort virtuele beren en hebben ze hun winterslaap echt nodig 😉
Prachtig, inderdaad, in elk opzicht.
Maar wat dat scrollen betreft: ik heb hier ook ‘lang’ moeten scrollen om bij de laatste reactie te komen!! 😉
😀
Oh Kathleen, wat een warm, lief bericht! Blogland is inderdaad zo’n warm land, heb ik ook al ondervonden (o.a. door jouw mooie, begripvolle commentaren).
Ben alleszins blij dat het pakje goed is toegekomen en dat je dochter het nog niet kende! Ik besefte tijdens het schrijven van het kaartje plots dat ik eigenlijk niet wist hoe oud ze net was, maar het leek mij wel veilig te gokken dat jullie het zouden kunnen voorlezen of dat ze jong genoeg zou zijn om er iets aan te hebben als ze het zelf zou lezen 🙂
Ze wordt binnekort zes, dus het is echt ideaal 🙂 We zijn nu eerst Otje van Annie M. G. Schmidt aan het uitlezen, en dan is het de beurt aan beertje Paddington! Oh, en je kaartje is ook zo tof!! Met die bergen die je kan voelen, da´s echt de max, en niet alleen voor haar 😉
Pingback: Incowrimo 2017: de kaartjes – Le petit requin