Horcrux

Eigenlijk heb ik er een geweldig jaar opzitten: in 2019 heb ik alleen in juni en december migraine gehad. Dat is ongelofelijk, en sinds de lagere school ongeëvenaard. Voor het eerst in bijna dertig jaar kreeg ik een idee van hoe een leven zonder migraine eruit kan zien. Misschien dat daarom de aanvallen van twee weken geleden extra hard aankwamen.

De eerste aanval was de zwaarste en bracht me aan een duister randje. Want wanneer je hersenen niet meer goed werken, kom je in een soort niemandsland terecht. Wie ben je immers nog, wanneer je niet kan praten en denken (*)? Hoe kan je bij jezelf blijven wanneer er een oncontroleerbare storm onder je schedel woedt? Het is alsof je een beetje ophoudt te bestaan. Het is alsof (om nog maar eens naar Het Oneindige Verhaal te verwijzen) je aan de rand van een afbrokkelend Fantasia staat en het Niets inkijkt.

Dat is een uithoek waarvan het moeilijk terugkomen is. Toen de eerste aanval voorbij was, bleef ik leeg en verslagen achter. Ik voelde me een spook. Een paar dagen later kwam de tweede aanval, en toen die voorbij was, bleken er toch een paar zekeringen weer aangeschakeld die na de eerste aanval uitgevallen waren. Maar ik was een stukje van mezelf kwijt en wist niet waar ik het moest zoeken.

Gelukkig kwam er toen net die ene zaterdag in de maand aan, dat dochterlief bij mijn schoonouders blijft slapen, en mijn man en ik een stapje in de wereld zetten. Die avond gingen we uit eten bij een Indiër in de stad. Dus daar zat ik met mijn Spanjaard, en even leek het alsof we weer in het Verenigd Koninkrijk waren (een gevoel dat ik altijd krijg in een Indisch restaurant). We praatten en lachten, en ik zag langs zijn eerste witte haren en zijn eerste rimpels heen weer de jongen van 25 die hij 15 jaar geleden was.

En toen gebeurde er iets wat ik niet had zien aankomen: ik voelde opeens ook weer wie ik zelf was. Het was alsof ik mezelf door hem kon aanraken. Alsof er een stukje van mijn eigen ziel in hem lag waardoor ik weer bij mezelf kon komen. Een beetje zoals Voldemort een stukje van zijn ziel in Harry Potter had achtergelaten, maar dan op een lieve manier.

Dat lijkt mij wel het mooiste wat je voor iemand kan doen: een stukje van hun ziel bewaren voor de dag waarop ze zichzelf een beetje kwijt zijn.

 

(*) Ik lijd aan een soort migraine waarbij ik dezelfde symptomen krijg als die van een hersenbloeding.