Corona Chronicles: day 21

Vandaag ben ik voor het eerst sinds de lock down naar de supermarkt gegaan, evenzeer uit nieuwsgierigheid als uit noodzaak. Ik had het middaguur uitgekozen en dat bleek de juiste keuze: de rij was erg kort.

Voor ik naar binnen mocht, moest ik wel eerst langs een tafeltje dat voor de gelegenheid op de parking stond opgesteld. Daar moest ik mijn handen eerst inwrijven met een ontsmettende gel, en ze vervolgens in twee plastic zakjes steken, bij wijze van handschoenen. Blijkbaar was het de bedoeling dat ik die zakjes tijdens de hele duur van mijn winkeltocht zou aanhouden.

“Mag ik niet gewoon deze gebruiken?” vroeg ik aan de mevrouw van de supermarkt die achter het tafeltje stond, en ik toonde haar de wegwerphandschoenen die ik van thuis had meegebracht. Ze schudde haar hoofd. “Wat je wel kan doen, is naar de afdeling groenten en fruit gaan, en daar die zakjes vervangen door plastic handschoenen,” zei ze. (*) (**)

Toen kwam er een klant buiten en was het mijn beurt. Met de grootste moeite haalde ik een stuk van 50 cent boven om in het winkelkarretje te steken (echt waar, dat moet je eens proberen: met twee plastic zakken om je handen een muntje opdiepen uit je portefeuille) om eenmaal bij de karretjes aangekomen te zien dat ze allemaal ontgrendeld waren en ik dus geen muntstuk nodig had.

Het ongemak van dat recente manuele manoeuvre dreef mij meteen naar de afdeling groenten en fruit, waar ik gauw de plastic zakjes voor plastic handschoenen inwisselde. Die handschoenen brachten echter weinig verlichting, want ik had net mijn handen moeten wassen met gel, en krijg je plakkerige vingers maar eens in dunne plastic gleufjes geschoven.

Soit, na een poosje wringen zaten de vingers toch min of meer op hun plaats. En toen ging ik groenten en fruit kopen. Wat ik normaal gezien niet doe in de supermarkt, maar om Maricarmen en haar klanten deze week de dreiging van mijn snotneus te besparen, had ik besloten een uitzondering te maken.

Dus nam ik een plastic zakje, naderde de bak met appels, en probeerde dat plastic zakje open te prutsen. Met mijn plastic handschoenen. Lukte dus ook langs geen kanten. Maar dapper deed ik voort, plastic schuivend over plastic, plastic glippend over plastic, plastic plakkend tegen plastic. Op de één of andere manier lukte het me uiteindelijk toch om beide tegen elkaar geplakte zijden van het zakje te laten lossen uit hun liefdesgreep, en kon ik appels kopen. En toen moest ik een volgend zakje nemen voor de tomaten. En was het weer van dat.

Tegen dat appels, tomaten, champignons en komkommers broederlijk naast elkaar en ieder verpakt volgens eigen soort in mijn kar lagen, had ik de truc gevonden: aan de zijkant van die zakjes is er een gleuf, waar de zijkanten naar binnen geplooid zijn. Daar kan je makkelijker met je geplastificeerde vinger langswrijven en de boel opentrekken. Ik hoorde op dat moment een andere klant aan een van de winkeldames vragen of ze hem alsjeblieft wou helpen zijn plastic zakjes te openen. “Ik zal u even de truc laten zien,” zei de winkeldame. Een gevoel van trots gloeide terstond op in mijn borstkas. Ik had deze truc helemaal op eigen kracht ontdekt. Moest ik een klantenkaart hebben gehad, ik had extra punten geëist.

Dit vleugje zelfingenomenheid werd echter spoedig afgestraft: aan de weegschaal met het elektronische bedieningsbord drukte ik op “koolsla” in plaats van op “kerstomaten”. Dus spuwde de weegschaal de verkeerde sticker uit. Die sticker moest ik met mijn gehandschoende handen uit de machine trekken, dubbel plooien, en in de vuilbak gooien. Minutenlang heb ik de afgebakende ruimte voor de weegschaal bezet gehouden om daar als een idioot met mijn handen te staan wapperen om dat verdomde stickertje van die vervloekte handschoenen los te krijgen.

Ah, de supermarkt. Wat een avontuur.

 

 

 

(*) Ik weet niet hoe dat tegenwoordig in België zit, maar in Spanje staat er (ook in niet-coronatijden) in de supermarkt naast de weegschaal voor het fruit altijd een doos waar je plastic handschoenen uit kan nemen. Het is de bedoeling dat je altijd plastic handschoenen draagt wanneer je groenten of fruit aanraakt.

(**) Ik vroeg me af waarom ze niet gewoon meer van die plastic handschoenen hadden besteld, maar ik vermoed dat ze daar zelf ook opgekomen zijn, en dat het een kwestie van te weinig voorraad was.