Tien jaar zonder…

Gisteren was het 3 september 2008 en daarmee exact tien jaar geleden dat ik naar Spanje ben verhuisd.

Zot he?

Enfin, voor mij persoonlijk is dat een zot idee.

Ter ere van de nostalgie ga ik hier dit najaar een paar brieven posten die ik precies tien jaar geleden naar het thuisfront gestuurd heb. Ik heb er nog 7 teruggevonden die tussen september en december 2008 geschreven zijn, en die een idee geven van hoe het de 28-jarige Kathleen verging toen ze haar land achterliet en de liefde volgde naar het verre zuiden. De eerste brief dateert van 11 september 2008, dus dat zal voor volgende week zijn.

In deze post wil ik even stilstaan bij wat het betekent om 10 jaar buiten België te leven.

Het waren:

• 10 jaar zonder “echt brood”. Daar heb ik jarenlang als een gek naar gezocht, onderwijl jeremiërend over de onbehoorlijk hoge glycemisch index van wit stokbrood en het blasfemische van fabrieksbrood. Tot ik verleden lente besloot glutenvrij te gaan eten. Dat bleek een pak makkelijker dan ik gevreesd had, en bovendien was ik in één klap van zowel mijn broodbuikje als mijn brood-obsessie verlost.
• 10 jaar zonder hoofddoekendebat. Op één kennis na (het soort dat wijnflessen met Franco-etiket naar verjaardagsfeestjes meeneemt) heb ik hier nog nooit iemand een opmerking horen maken over gesluierde vrouwen, ook al lopen er hier best wel een aantal rond. Wat een opluchting was het te beseffen dat de meeste mensen hier niet inzitten met hoofddoeken. Het was als een storend geluid dat plots wegviel, en waarvan ik pas besefte hoe storend het was geweest toen ik merkte hoe aangenaam de daaropvolgende stilte was.
• 10 jaar zonder Vlaamse conversatie. Dat mis ik nog steeds. Helemaal mee zijn, vlot grapjes kunnen maken, je zeer genuanceerd kunnen uitdrukken, echt helemaal jezelf kunnen tonen… Dat ga ik in het Spaans nooit kunnen. Je moedertaal is een kostbaar geschenk.
• 10 jaar viertaligheid. Nederlands, Engels, Spaans en Valenciano, elke dag. Dat is dan weer een pluspunt. Ik ben misschien niet meer zo vlot in het Nederlands als tien jaar geleden, maar dat talencentrum hier vanbinnen staat op scherp.
• 10 jaar zonder sneeuw. Dat vind ik nog altijd zo jammer…
• 10 jaar zonder zoete seizoenen. Want door de hoge luchtvochtigheid hier is eender welk seizoen ambetant. De winters zijn te koud, de zomers te warm, en in de lente en de herfst is het afwisselend te warm of te koud. Telkens ik in België kom, heradem ik omdat de lucht zo zacht aanvoelt. Tijdens de eerste 28 jaar van mijn leven heb ik nooit met fysieke weerstand de komst van een bepaald seizoen afgewacht. Hooguit voelde ik een beetje wrevel wanneer de lente te lang op zich liet wachten. Maar hier begin ik elk jaar rond mei al zenuwachtig te worden en denk ik “Hoe gaan we dit jaar de zomer overleven?”
• 10 jaar zonder BV´s. Pas als je een tijdje uit Vlaanderen weg bent en dan even terugkomt, valt het op hoe sterk televisie verweven is met het dagelijkse leven der Vlamingen. En wat voor een bijzondere status BV´s innemen in dat kleine, Vlaamse medialandschap, misschien wel precies omdát Vlaanderen zo klein is. Ik zou daar een ganse thesis over kunnen schrijven. Het kan raar klinken, maar ik ben blij dat ik tegenwoordig de helft van de interviewees in “den Humo” (Vlaamse “boekskes”, nog zo´n fenomeen) niet herken. Ik mis ze niet. Behalve misschien Bart Peeters.
• 10 jaar zonder de puntjes op de i. Het steekt hier allemaal niet zo nauw als in België. Soms is dat een zegen, soms een vloek.
• 10 jaar contaminación acústica. Al dat lawaai. Ik ga er nooit aan wennen.
• 10 jaar ecologische verontwaardiging. Plastic vergaat niet! Wanneer gaan ze dat hier eens leren?
• 10 jaar verse groenten en fruit aan goedkope prijzen. Wat heerlijk. In juni verslind ik hier bijna elke dag een kilo kersen, en in de winter komt er elke dag versgeperst appelsiensap op tafel. Dat maakt het leven mooi.
• 10 jaar zonder jou om de hoek. Ik ga hier geen namen noemen, want ik wil niemand vergeten. Maar je weet dat ik het over jou heb. Het feit dat ik niet “efkes kan afkomen”, omdat gans Frankrijk tussen ons inligt, dat went nooit.